دلتنگم امشب...

عید 95 بود؛

یکی از مهمان ها پرسید:

فلانی! میرین جنوب اونجا چی کار میکنین؟

خندیدم...

اون همه عظمت، قابل تعریف نبود؛

دلتنگ جنوبم امشب...

همه چیز یهویی شد...

بهم بگو خرافاتی، افراطی، توهمی...

اما امسال اصلا قرار نبود برم؛

همه چیز یهویی شد، باورم نمیشه؛

یعنی باز منِ پر از خطا رو دعوت کردین!!!

خیلی مردین...

فردا عازمم؛

دعاگوی همه رفقا هستم، مخصوصا اونایی که دلشون پر میکشه برای بوی خاک شلمچه و اذان مغرب حسینیه حاج همت، برای پرچم های قرمز طلاییه و نسیم هور...

یا علی...

قصه عاشقی، از همان جا شروع شد...

نه اینکه بگویم قبل از آن از عشق چیزی نشنیده بودم، نه

چیزهایی شنیده بودم، اما برایم ملموس نبود،

گاهی فکر می کردم اداست، گاهی مبالغه و گاهی شاید خرافات...

تا اینکه شما را دیدم،

تا اینکه سرزمینی که شما در آن عاشق شدید را دیدم

قصه از همان جا شروع شد...

آن جا بود که فهمیدم در راه عشق، سر دادن، نه خرافات است و نه هیجان...

فقط عشق است و

انسان بدون این عشق، انسان نیست...

شهیدِ عشق، برایم حمدی بخوان،

 خدا را چه دیدی،

 شاید؛

مثل تو؛

 زنده شدم...