بهای رفتن...

حسینم رفت

 اما

دین به جا ماند...

اگر که جسم بی سر دیدم

اما 

به غیر عشق و زیبایی ندیدم...

قرارمون چی شد؟

روضه تمام شد و نوای بدرقه پخش شد

اما

انگار روضه از سر گرفته شده بود...

 

قرارمون چی شد؟

که   بی    قرار    هم باشیم...

 

اگر که حرمت شکسته شود...

اگر که حرمت این بارگه شکسته شود

 و یا اگر که ره کرب بلا بسته شود

چنان زنم به پیکر غاصب شام و عراق

که بند بند وجودش ز هم گسسته شود

برای دیدن کلیپ، کلیک کنید...

رفقای پرستار...

 

اى زینب! تو، بحمداللّه‏، عالمى هستى که نزد کسى تعلیم ندیدى،

و دانایى هستى که نزد کسى نیاموختى.

امام سجاد (ع)

بحار الأنوار، ج ۴۵ ، ص ۱۶۴

آهای رفقای پرستار، روزتون مبارک و دلتون زینبی...

اثر جهانی یک زن...

اگر آقا عبدالله رهبر جنگ سخت بودند،

خانم حضرت زینب (س) رهبر جنگ نرم بودند...

کسی که عاشورا را جهانی کرد...

 

معاویه جوری جنگ نرم کرده بود که وقتی گفتند علی (ع) در محراب ضربت خورده، گفتن علی در محراب چه کار داشته؟ مگر علی (ع) نماز می خوانده؟؟؟

 

برای دیدن کلیپ کامل بر روی " اثر جهانی یک زن" کلیک کنید...

شما، پسر همان پدر هستید؛

آقا جان، وای از مصیبت هایی که شما و عمه بزرگوارتان متحمل شدید...

مگر نه اینکه شما، پسر همان پدر هستید؛

نوه ی همان مرد...

و زنی محو تماشاست...

الف قامت او دال و همه هستی او در کف گودال و سپس آه که «الشّمرُ ...»

برقعی...

تعلیم عشق...

عاشورا را یک واقعه نمی خوانم که بعد ساده از کنار آن بگذرم و بگویم هزار سال پیش واقعه ای رخ داده و حال این همه هیاهو برای چیست؟

عاشورا برای من حکم هزار هزار... واحد درسی است...

تعلیم عشق از استادی عاشق؛

استاد ما، شاگردانی دارد که خوب درس پس می دهند، عباس (ع)، زینب (س)، علی اکبر (ع) و...

عباس (ع) مطیع تمام و کمال امام زمانش است، نه برادرش؛

زینب (س) روی همه دوست داشتن ها پا می گذارد تا مبادا امام زمانش کوتاهی از او دیده باشد؛

زینبی که در راه عفتش، عباس می دهد، اما نخ معجر، نه...

و اما معلم عاشق قصه ما، از همه چیزش مایه می گذارد تا حق عاشقی را به جا آورده باشد، حق معبودی که از دل و جان فهمیده هو الله احد؛

این را از پدرش یاد گرفته، پدری که گاهی سکوت می کند تا نکند دین عشق خدشه ای ببیند، حتی وقتی به یاس کبودش، سیلی زده می شود...

ناموس غیرت...

واحیرتا که این دو جوانان زینبند؟

یا ایستاده تیغ دو سر در برابرش

با جان و دل دو پاره جگر وقف می کند

یک پاره جای خویش و یکی جای همسرش

یک دست گرم اشک گرفتن ز چشمهاش

مشغول عطر و شانه زدن دست دیگرش

چون تکیه گاه اهل حرم بود و کوه صبر

چشمش گدازه ریخت ولی زیر معجرش

زینب به پیشواز شهیدان خود نرفت

تا که خدا نکرده مبادا برادرش...