وای اگه تا ابد کرم بمانیم...

ما به دنیای رنگها عادت داریم، از این بی رنگی، از این همرنگی گیج شده ایم. این بعث از خاک ما رت غریب کرده است. هراسون و تُرد و لرزان شده ایم.

اینجا نقطه صفر پروانه شدن است. برگهای توت، ما را فریب دادن و ما این همه سال پیله تنیدیم. پیله، پیله.

جوری شد که از لابلای لایه ها نمی‏شد ما را شناخت و حالا اینجائیم، ما شفیره های فربه.

وای اگه فصل پروانه شدن نرسد. وای اگه پیله ها ما را خفه کنند. وای اگه تا ابد کرم بمانیم.

و کسی از بیرون کمک می‏کند تا تو رها شوی. نه فقط از لباس هایت. از اسارت هایت. از بندها و زنجیرهایت...

فاطمه شهیدی