سستی نکنید و اندوهگین نباشید؛ زیرا اگر ایمان آورده باشید،
برتری خواهید یافت.
آل عمران/ 139
گاهی طوفان می شود و من می شوم یک بچه گنجشک ضعیف و مردنی .
جوجه ای توی یک آشیانه .
کنج یک درخت که هر آن ممکن است از آن بالا بیفتد و بمیرد .
گاهی باد می وزد، تند و تند و من می شوم یک نهال کوچک که تازه چند
تا شکوفه داده .
باد شکوفه هایم را می برد و نزدیک است
که ریشه ام را از جا بکند .
همیشه از این بادها می وزد؛ همیشه از این طوفان ها می آید و تو همیشه
می گویی :
استقامت، استقامت، استقامت .
تو دوست نداری دوستانت بیدهایی باشند که با هر بادی می لرزند، یا شاخه های نازکی که بی بهانه
می شکنند .
تو می خواهی دوستانت کوه باشند؛ درختان ریشه دار باشند ؛ قوی باشند .
گاهی از تو خجالت می کشم .
از خود هم .
بس که شکستنی و نازک نارنجی ام .
*همراه با آنان که با تو رو به خدا کرده اند،
همچنان که مامورشده ای ثابت قدم باش.*
این آیه را در سوره ی « هود » خواندم .
سرم را بالا می گیرم و حس می کنم باید به راهم ادامه بدهم، با اطمینان
و محکم .
یاد پیامبرانت می
افتم که همیشه دشمنان زیادی داشتند و دور و برشان پر از سختی بود ؛ اما
می ایستادند؛ محکم محکم .
چون دستشان در دست تو بود و به پشتیبانی تو دلگرم بودند .
آنها تو را داشتند .
پس، از هیچ چیز نمی ترسیدند .
خدایا!کمکم کن تا نلرزم و نشکنم و نیفتم .
دکتر عرفان نظر آهاری
